Հատվածներ

0րերից մի օր ձեր նման ես էլ ծնվեցի:

«Պատմում են, որ աղմուկով եմ ծնվել, ասում են շատ բարձր եմ ճչացել: Մեզանից ոչ-ոք չի հիշում, թե ինչպես է ծնվել: Մեզ պատմում են, մենք էլ ժպիտով լսում, հարցեր ենք տալիս պատմողներին ու ակնկալում լսել նոր մանրամասներ մեր ծննդյան հետ կապված, կարծելով, թե հարյուրերորդ անգամ պատմելիս երեւի էլի մի նոր բան կհիշեն: Եվ համարյա ջնջված հիշողությամբ մի փոքր էլ հորինելով արդեն հարյուրմեկերորդ անգամ պատմում են մեզ մեր ծնվելու պատմությունը։ Եվ շատ կարեւոր է, թե ով է պատմում այն: Հարազատ, բարեկամները այդ իրադարձությունը հիշում են յուրովի եւ ամեն մեկը կարեւորում է իր հիշածը: Ինչեւէ:

Ես աշխարհ եկա: Ծնվեցի Երեւան քաղաքում: Սիլաչի թաղամասի ծննդատանը: Քաղաքի այդ օրվա հերթապահ հիվանդանոցում: Ինձնից առաջ ծնվածները արդեն ծնվել ու ապրում էին այդ քաղաքում, որտեղ ես էլ պետք է ապրեի ու մեծանայի: Քայլեի պիտի նրա փողոցներով, սիրահարվեի իմ քաղաքին ու դառնայի երեւանցի: Ինձնից հետո ծնվածներն էլ պետք է ապրեին ու մեծանային նույն քաղաքում: Սերունդներ: Մեր մեծերը, իմ հասակակիցները եւ կրտսեր սերունդը:»

• Շարունակություն

Լուսանկարում՝ Արթուր Էլբակյան, Ծաղկաձոր, 1962 թ.:

Մեր քաղաքը մեզ սիրում էր:

«Ու շատ էր սիրում: Ծնողի պես: Առանձնակի ջերմությամբ: Երևանը ինձ համար միշտ ժպտացող քաղաք է եղել: Ինչ լավ է, որ ես հասցրեցի ապրել ու տեսնել վարդագույն ու ժպտացող Երևանը: Ինձ միշտ թվացել է, որ մեր քաղաքը մեր հետ խոսում է: Երևանյան փողոցները ինձ հետ խոսում էին: Բարևում էին, շփվում էին, անգամ նեղանում էին, եթե որևէ փողոցում ուշ էի հայտնվում:

Փողոցն էլ հիշողություն ունի: Հիշում է` վերջին անգամ, երբ ես քայլել իր մայթերով: Հիշում է` ինչ տրամադրություն ունեիր այդ օրը: Փողոց կա` հիշում է քո առաջին սերը, այգի կա, որ հիշում է քո առաջին համբույրը: Բակ կա, որ հիշում է քո տղայական առաջին կռիվը: Մենք կարծում ենք` միայն մենք ունենք հիշողություն: Չէ, դա այդպես չէ: Քաղաքն էլ է հիշում ու կարոտում է մեզ:»